W marcu 1945 r. Katowickie Kuratorium Szkolne oddelegowało do Opola M. Heinego, F. Petelę, J. Swidewskiego, M. Wacławskiego i J.Zembatego, czyniąc ich odpowiedzialnymi za organizację szkolnictwa na tym terenie. W tym też czasie, by zaspokoić potrzeby zdewastowanego wojną przemysłu cementowo – wapienniczego, opolscy inżynierowie, na czele z prof. Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie Jerzym Grzymkiem wystąpili z inicjatywą budowy szkoły kształcącej kadry dla potrzeb tej gałęzi przemysłu. W 1950 r. na mocy decyzji Ministerstwa Przemysłu Lekkiego w Warszawie zostaje podjęta decyzja budowy szkoły średniej, z kierunkiem mineralnym jako podstawowym. Budynek powstaje na terenie miasta Opola, a jego głównym inwestorem jest Cementownia “Piast”. Pierwszym dyrektorem tej szkoły został Jan Zembaty, tworząc podwaliny pod rozwój nowoczesnej placówki. Pierwsi nauczyciele, a w śród nich Jan Dubaj to repatrianci ze wschodnich ziem polskich, z Polski Centralnej, a także wybitni specjaliści przemysłu cementowego. Od tego czasu ilość personelu pedagogicznego stale wzrastała, odpowiadając zapotrzebowaniom tak młodzieży jak i środowiska. W roku 1957 dokonuje się znacznych zmian w kierunkach kształcenia. Szkoła otrzymuje też nową nazwę Technikum Przemysłu Budowlanego Materiałów Wiążących. W 1972 roku obowiązki dyrektora obejmuje Jadwiga Strzonolała. Ta sumienna, oddana młodzieży i swojej pracy kobieta, pozostawiła po sobie trwały ślad, w postaci sztandaru szkoły oraz nadanego – głównie dzięki Jej staraniom – chlubnego imienia Stanisława Staszica.